"Δίχως αμφιβολία, το βιβλίο αυτό θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως Η Εγκυκλοπαίδεια του Φόβου, μια εγκυκλοπαίδεια που κάθε λήμμα της ασχολείται με ένα από τα αναρίθμητα κεφάλια της Λερναίας αυτής Ύδρας. Στο βιβλίο αυτό θα βρείτε εξηγήσεις και απαντήσεις για το Φόβο της Πείνας, για το Φόβο της Δίψας, για το Φόβο του Πολέμου, για το Φόβο από τη Μόλυνση του Περιβάλλοντος, για το Φόβο του Νόμου, για το Φόβο της Ελευθερίας, για το Φόβο του Θεού, για το Φόβο της Θρησκείας, για το Φόβο του Εργοδότη, για το Φόβο της Ανεργίας, για το Φόβο του Ρατσισμού, για το Φόβο του Εσωτερικού Εχθρού, για το Φόβο του Εξωτερικού Εχθρού, για το Φόβο από τους Άγιους Αντιπροσώπους του Χριστού, για το Φόβο των Τεχνητών Παραδείσων κλπ."
Γιώργος Ε. Φραγκούλης
*
"Ως αθεράπευτος ουμανιστής, ο συγγραφέας αναζητεί διέξοδο στον ουμανισμό. Αυτή η μεγάλη αφήγηση αποτελεί τον έναν πυλώνα πάνω στον οποίο στηρίζει ο συγγραφέας τις ελπίδες του και τις προτάσεις του για έναν καλύτερο, πιο ανθρώπινο κόσμο. Ο άλλος πυλώνας είναι ο ίδιος ο άνθρωπος ως υποκείμενο της
ιστορίας και ως «πάντων χρημάτων μέτρον». «Ο καλύτερος κόσμος είναι δική μας υπόθεση», γράφει ο συγγραφέας στο ξεκίνημα του 10ου κεφαλαίου. Μ’ άλλα λόγια ο συγγραφέας εναποθέτει τις ελπίδες του στο δρον ατομικό και συλλογικό υποκείμενο, το οποίο είναι εφοδιασμένο με τις αξίες του Ουμανισμού και τις κοινωνικές και πολιτικές ιδέες του διαφωτισμού"
Μιχάλης Δαμανάκης
*
"Το σκηνικό στο οποίο εκτυλίσσεται σήμερα ο εξουσιαστικός Φόβος είναι, για το συγγραφέα, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου. Αρχιτέκτονας και σκηνοθέτης είναι, για το συγγραφέα, ο σκληρός πυρήνας του ηγεμονικού κεφάλαιου με δράση παγκόσμιας εμβέλειας και στόχο την παγκόσμια ηγεμονία. Την εργολαβία-παραγωγή φαίνεται να έχει αναλάβει ο Αμερικανισμός, η άρχουσα μειοψηφία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, με τις περίπου χίλιες στρατιωτικές βάσεις που διατηρεί σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, συνεπικουρούμενη βεβαίως από τη θλιβερή ΝΑΤΟϊκή «συμμαχία των προθύμων» κομπάρσων.
Αποδέκτες και θύματα του εξουσιαστικού Φόβου, είμαστε φυσικά εμείς, είναι οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου, αλλά και τα κινήματα και οι χώρες που αντιστέκονται στα σχέδια της παγκοσμιοποίησης και του αμερικανισμού. Θύματα τα οποία όμως ο Ηγεμόνας τα βαφτίζει «δυνάμεις του κακού» για να δικαιολογήσει τον προσχεδιασμένο προληπτικό πόλεμο «κατά της τρομοκρατίας», με τον οποίο, ο Ηγεμόνας, τρομοκρατεί για να εξουσιάζει όλους τους Λαούς και πρώτα απ’ όλους των καπιταλιστικών μητροπόλεων, που, ευνοούνται, αλλά απ’ ότι φαίνεται όχι για πολύ ακόμα, από την παγκοσμιοποίηση.
Γίνεται έτσι αντιληπτό από όλους μας πως η πηγή του εξουσιαστικού Φόβου είναι η ανισότητα και η εμμονή στην διατήρηση της ανισότητας στην παραγωγή και κατανομή του παγκόσμιου πλούτου, της ανισότητας στις ευκαιρίες και στις προοπτικές. Αυτό το σύστημα που στηρίζεται στην ανισότητα που φέρνει πλούτο και εξουσία στους ελάχιστους, αλλά φτώχια, πείνα, ανεργία και εξαθλίωση στους πολλούς, δεν είναι άλλο από το καπιταλιστικό σύστημα, το σύστημα της κατασπατάλησης της Φύσης, της απάνθρωπης εκμετάλλευσης των δυνάμεων της Εργασίας, της φίμωσης των δυνάμεων της Επιστήμης και του στραγγαλισμού των δυνάμεων του Πολιτισμού. Είναι το σύστημα που με τη διαπλοκή και την ανικανότητα να λύσει τα προβλήματα της κοινωνίας και της ανθρωπότητας, προσπαθεί μέσα από ελεγχόμενες οικονομικές κρίσεις, με την παραπληροφόρηση, με τη βία και τον πόλεμο να διατηρηθεί στην εξουσία και έτσι οδηγεί την ανθρωπότητα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα"....
Ο Κώστας Λάμπος όμως δεν σταματάει στις διαπιστώσεις, που με τρόπο γλαφυρό και τεκμηριωμένο τρόπο μας παρουσιάζει σ’ αυτό το βιβλίο του. Αντίθετα σεβόμενος τον αναγνώστη και συναισθανόμενος το χρέος απέναντί του, παρουσιάζει, αναλύει και συζητά με τους αναγνώστες του προτάσεις και λύσεις. Έχοντας απορρίψει συνολικά το καταστροφικό και απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα, ο Κώστας Λάμπος αποφεύγει να εμπλακεί σε συζητήσεις τεχνοκρατικού χαρακτήρα για τον εκσυγχρονισμό και τη μεταρρύθμιση του καπιταλισμού, γιατί τα γεγονότα τον πείθουν πως το καπιταλιστικό σύστημα έφαγε τα ψωμιά του και αφού έδωσε, στη φάση της ακμής του, ότι είχε να δώσει θετικό στην ανθρωπότητα, παρακμάζοντας εκφυλλίζεται σταθερά σε απειλή. Γι’ αυτό η ανθρωπότητα πρέπει να το αποσύρει και να βάλλει, όπως άλλωστε έκανε αρκετές φορές στην ιστορική διαδρομή της, στη θέση του χρεοκοπημένου καπιταλισμού ένα άλλο κοινωνικό-οικονομικό σύστημα που θα ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες και στις σύγχρονες δυνατότητες της. Με αυτό το σκεπτικό ο συγγραφέας μας καλεί να μην έχουμε ψευδαισθήσεις, να ξεπεράσουμε όλα τα αποτυχημένα μοντέλα, από τον λεγόμενο «κοινωνικό φιλελευθερισμό», το νεοφιλελευθερισμό, τη σοσιαλδημοκρατία και τον τριτοτεταρτοδιεθνιστικό κρατικό καπιταλισμό και να αναζητήσουμε λύσεις ασφαλείς και ρεαλιστικές με βάση την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ και προοπτική την ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ"
Μιχάλης Βουμβουλάκης
